اشعار

گول زرق و برق زر را میخورى اى دل چرا؟           زندگى را میكنى بر خويشتن مشكل چرا

غنچه گل شد، گل خزان گرديد وبلبل شد خموش           مانده اى اى باغبان، حيران و پا در گِل چرا

عمرطى شد،نوجوانى رفت وپيرى سررسيد           حبّ دنيا را نمى سازى برون از دل چرا

چهره پُرچين گشت وقامت دال وموى سرسپيد           از مكافات عـمـل بنشسته اى غـافل چرا

كاخ ها گرديد كوخ و كوخ ها گرديد كاخ           زاد راهى برنمیدارى از اين منزل چرا

نوح رفت و كشتى اش بشكست و طوفان شد تمام           غافلى اى بى خبر زانديشه ساحـل چـرا

كاروان مرگ هر دم میزند كوس رحيل           برنمى خيـزى براى بستن محـمـل چـرا

عمر چون رفت از كفت ديگر نمى آيد به كف           اين سخن حقّ است، حق را میکنى باطل چرا

مزرع كشت است دنيا از بـراى آخـرت           غـافلی و نیستی در فکر این حاصل چرا

مرگ مأمور است و معذور از براى بردنت           راحت و آسوده خوابيدى در اين منزل چرا

از من «ژوليده» بشنو اى به دنيا بسته دل           حب دنيا را نمى سازى برون از دل چرا

پیش صاحب نظران مُلک سلیمان باد است           بلکه آن است سلیمان که زمُلک آزاد است

ایـنـکـه گـویـنـد بر آب است نـهـاد دنـیـا           نیک اگر در نگری خواجه همه بر باد است

دل بر این پیره زن عشوه گر دهـر مبند           این عروسیت که در عقد بسی داماد است

خیـمـۀ انس مزن بر در این کهـنه رباط           که اساسش همه نا موضع و بی بنیاد است

خـاک بـغـداد به مـرگ خلفا گـریـه کـنـد           ورنه این شط روان چیست که در بغداداست

دردا که مثل ميـثـم و سلـمان نمي‌شويم            سلمان شدن که هيچ، مسلمان نمي‌شويم

 وقتی که غرق سستی وجهل و تغافلیم            لبـریـز استـجـابت و ايــمــان نمي‌شويم

هـرسال چند مصحف زرکوب مي‌خريم            اما انـيـس و هـمـدم قــرآن نمي‌شــويـم

 يک عمر بين پيلۀ تن دست و پا زديم            پروانگي ما چه شده؟ جــان نمي‌شويم!

بيمار معصيت شده يک عمر نفـسمـان            همت نمي‌کـنـيـم که درمــان نمي‌شـويم

با اين کوير بخل و حسد خو گرفته ايم            افسوس، رود و چشمه و باران نمي‌شويم

رنج و غــم تـمـامي ما بي ملالي است            از غصه‌ی کسي که پريـشان نمي‌شويم

در اين زمانه آدميت جان سپـرده است            رنجي نبرده ايم، نه! انـسـان نمي‌شويم

باری ز دوش خـلـق خــدا بر نـداشتـیم            بيهـوده نيـست همدم جـانــان نمي‌شويم

این کوره راه خـتــم به جنت نمی شود            اینگونه هـم قـبـیـلـۀ سلـمـان نمی‌شـویم

در محضر امام زمـان، لاف مي زنيم            وقتي که يار رهبـر خـوبــان نمي‌شويم

با این حساب کرب وبلا هم شود به پا            قـربـانـي امــام شـهـيـدان نـمـي‌شــويـم

برای زنـدگـی سـرخ، کـربـلا کـافـی ست          برای لاله شـدن، فـهـم لاله ها کافی ست

نــدای "هـل مـن..." ســالار کـربــلا آمـد          برای گـفـتـن لـبـیـک، این نـدا کافی ست

میـان مـانـدن و رفـتـن، دچـار تــردیــدی          مکن به غفـلت و تردید اقـتـدا، کافی ست

نه بـا حسیـن و نه با لـشـکـر یـزیـدی تو!          زلال و آینه گون شو، دگر ریا کافی ست

قسم مخور که تو بیعت نموده ای با عشق          بیا به کرب وبلا، حرف و ادعا کافی ست

بیا به مسلخ عشق و به خون وضو کن سرخ          همین برای محک خوردن شما، کافی ست

مکن تو چون و چرا در طـریق جانبازی          سر بـریـده بـیـاور، مگو چرا، کافی ست

به قول کرب وبلا :" خون همیشه پیروز است "         به روز واقعه ،شمشیر خون تو را کافی ست

مگو که پای تو لنگ ست و کربلا دور است !         مگـو برای خـدا، این بهانه ها، کافی ست

برای لاله شدن، شـرط عـقـل لازم نیست          برای لاله شدن، عاشقی، تو را کافی ست

شهید راه خدا را چه حاجتی جز دوست؟          خدا برای شهیدان، فـقـط خـدا کـافی ست

حسین و کرب وبلا، زرد و سرخ و دیگرهیچ          حسین و کرب و بلا... شرح ماجرا کافی ست

برای آن که شهیدی شوی تو هم یک روز          بخوان نماز شهادت،بگو "بلی"،کافی ست

شب و روزم گذشت به هـزار آرزو            نه رسیدم به خویش، نه رسیدم به او

نه ســلامــم سـلام، نه قـیـامـم قــیـام            نه نـمـازم نـمـاز، نه وضـویـم وضو

دل اگـر نـشـکـنـد به چه ارزد نـماز            نه بریز اشـک چـشـم، نه ببر آبــرو

نه به جـانـم شـرر، نه به حـالـم نظر            نه یکی حسب حال، نه یکی گـفـتگو

نه به خود آمدم، نه ز خـود می روم            نه شدم سـربـلـنـد، نه شدم سـر فـرو

همه جا زمزمه ست، همه جا همهمه ست            همه جا "لاشریک..."، همه جا " وحدهُ"

نـبـرد غیـر اشـک، دل ما را به راه            نـکــنــد غــیــر آه، دل مــا را رفــو

نـشـوی تا حـزین هـلـه با می نـشین            هله سـر کن غزل، هله تر کن گـلـو

به ســر آمـد اجــل، نـسرودم غــزل            همه اش هوی و های همه اش های و هو

هـلـه امـشب بـبـر به حـبـیـبـم خـبــر            که غـمـش مـال من، و دلــم مـال او

هله از جانِ جان چه نوشتی؟ بخوان!            هله گوش گران! چه شـنـیدی؟ بگو !

ببریدم به دوش، به کویِ می فروش            که شــرابـم شـراب، که سبـویـم سبو

دل مرده ام ز خاک درت زنده می شوم            با مِهر تو چو مهر، فـروزنـده می شوم

چون در حریم خویش مرا راه میـدهی            ازجرم خویش و لطف تو شرمنده می شوم

در موج گریه گر تو به اشکم نگه کنی            سر تا قدم چو باغ گل از خنده می شوم

ازکثرت عطای تو سر میکشم به عرش            وز خـجـلـت گـنــاه سرافکنده می شوم

خاک توأم اگر چه برآرم سر از سپهر            بالله قـســم به پـای تو پـایـنـده می شوم

سـر تـا به پـا گـنـاهـم و بـا دوستـی تو            مرهـون لطف خـالـق بخشنده می شوم

با آن که غرق ظلمتم از کـثـرت گـنـاه            تا بنده می شوم به تو، تـابـنده می شوم

هیچم ولی وصال توأم می دهد وجـود            آن قطره ام که بحر خروشنده می شوم

کام هلاکت است به هر سو که رو کنم            تنهــا به درگـه تو پـنــاهـنــده می شـوم

من میثمم که مرگ و حیاتم بدست توست            در قبر هم به دوستی اَت زنده می شوم

کــاش می شد بــنــدۀ خــوبت شــوم            ذاکــر دلـخــواه و مـحـبــوبـت شـوم

کــاش من هــم فـانـی عـشـقـت شوم            جـذبــه ای بنـمـا که مـجـذوبت شوم

دست خطی سوی این عاشق فرست            ای فــدای خــط مــکــتــوبـت شــوم

هر که بر تو مـنـتـسب شد بُـرد کرد            دِه اجــازه تــا کـه مـنـسـوبـت شــوم

ســالـهـا آوارگـی بـهــرت کــم است            وای اگر یک لحـظه مغضوبت شوم

کی بــدی از جــان من بیرون شود؟            کی غــلام خــوب و مطـلـوبت شوم

کـیـمـیــا کـن ایـن مـس جــان مــرا            تــا که بــا یــاد تو زرکـوبـت شــوم

هر بــلا آید به جــانــم بــاک نیـست            پـیـشـه سـازم صـبـر، ایّــوبـت شوم

نیست خالص تر ز اشکت در جهان            ای فــدای اشـک مـرغــوبـت شــوم

ﻫﺮ  قطـره دریــا می شود وقتی بیایی            صحـرا شـکـوفـا می شود وقتی بیایی

آئـیـنـه در آئـیـنـه در آئـیـنــه لـبــخـنــد            دنـیــا چه زیـبــا می شود وقـتـی بیایی

چـیـزی شـبـیـه آنچه در بــاور نگـنجد            مــانـنـد رؤیــا می شود وقـتـی بـیـایی

رمــز تــمــام قـفــلــهــای بــسـتــۀ مـا            یک لحـظـه پیــدا می شود وقتی بیایی

یوسف که در مصر ملاحت پادشاه است            محــو تـمـاشــا می شـود وقـتـی بیـایی

در بـاور ما ریشه دارد وعــدۀ وحــی            " ﻓـﺘـﺤـﺎً ﻣﺒـﯿـﻨـﺎ " می شود وقتی بیایی

تلخ است صبــر و انتظار اما به کـامم            شهــد گــوارا می شـود وقـتـی بـیــایی

ﺁﻥ ﭘﺮﭼﻤﯽ ﮐﻪ ﻋﺼﺮ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﺭﺩ            ﺩﺭ ﮐـﻌـﺒـﻪ ﺑﺮ ﭘــﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﯿﺎﯾﯽ

ﺑﺮ ﻧـﯿــﺰﻩ ﺁﯾــﺎﺗــﯽ ﮐﻪ ﺛﺎﺭﺍﻟﻠﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ            ﺗـﻔـﺴـﯿـﺮ ﻭ ﻣﻌـﻨـﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﯿﺎﯾﯽ

ﯾﺎﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻦ  ! ﻋﻘﺪﻩ ﺯ ﮐﺎﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﯼ ﻣﺎ            ﺑﺎ ﻟـﻄـﻒ ﺗـﻮ ﻭﺍ ﻣﯽ ﺷــﻮﺩ ﻭﻗﺘﯽ بیایی

 پخش سبک

افـســردگـی و غـصـه و دردم            مـعـلـومـه از این چهرۀ زردم

دیگه دارم دق می کنم کجایی ای پشت و پناهم

ای تکیه گاه بی کسیم بیا ببین بی تکیه گــاهــم

بیا ببین که توی این دیار غربت چش به راهم

جانم رضا؛جانم رضا؛جانم رضا؛جانم رضا جان

******************************

قدم رو چشمام بذاری ای کاش            یک سـالـه که نـدیـدمت داداش

حسرت دیـدن توئه که خـواهرت رو میده آزار

این لحظه های بی کسی خیلی نفس گیره و دشوار

بیاد زینب دوبــاره چشمام شده بــارونی و زار

جانم رضا؛جانم رضا؛جانم رضا؛جانم رضا جان

******************************

ایـنـجـا هـمـه حُـرمتـم و دارن            رو زخم دل زخمی نمی ذارن

غصه نخور اینجا همه به فکر خواهر تو هستن

امـا تـوی کـربـبـلا حـرمـت زینب و شـکـسـتـن

وقتی که تنها دیدنش نـامـحـرما دستـاشـو بستـن

جانم رضا؛جانم رضا؛جانم رضا؛جانم رضا جان

******************************

حـمـلـه به کــاروان و که دیدم            یک ذره از غمش رو فهمیـدم

به غـصه مـبـتـلا شدم ولی سـرِ به نِی نـدیـدم

غارت جسمی بی سر و برای مُلک ری ندیدم

طشت طلا و خیزران، میـان بــزم مِی ندیـدم

جانم حسین؛جانم حسین؛جانم حسین؛جانم حسین؛جان

 پخش سبک

ای فرزند زهرا، ای خـورشیدِ محشر            هستی پــارۀ تن، بر موسی بن جعفر

جانم شود به قـربانِ تو ای نـورِ جـانفزا، عزیزِ امام رضا

سلامِ ما به تو ای گلِ زهرا و مرتضی، عزیزِ امام رضا

بانــوی غــریب و مظلـومه، عـصـمتِ خــدا یا معصومه

ای غمدیده، ای مظلومه؛ یا فاطمه، یا معصومه

******

بعد از داغِ هجران، با یک قلبِ مضطر

گــریــان بـوده ای تو، با یـادِ بــرادر

تمامِ عُمر شدی همچو یکی شمعِ انجُمن، کجایی رضای من

به سوز دل بگویی به نسیمِ سحر سُخن، کجایی رضای من

از فِــراقِ تو پـریـشـانــم، مـهـربـانــم ای رضــا جــانــم

ای غمدیده، ای مظلومه؛ یا فاطمه، یا معصومه

******

گرچه از غمِ عشق محزون شد دلِ تو

گشته لاله بــاران، در قُــم مـحـمـل تو

دلا بسـوز به یاد غــمِ اولادِ مصـطـفی، به آنها شده جـفـا

به زینب و ربـاب و به رقـیـه ز کـربلا، ستمها شده رَوا

غـربتِ کـربـبـلا ای وای، کــوفــه و شــامِ بـلا ای وای

ستمهای بی بهانه، کعب و نی و تازیانه

واغربتا واغربتا

ازدل بی تاب قم بعد از تو غم بیرون نرفت           از تنت تا بعد هفده روز ،سَم بیرون نرفت

خانۀ «موسی»* بدون طور،کوه نور شد           نور در واقع ز بیت النور هم بیرون نرفت

بعد شادی_آن رفیق نیمه راه_از سینه‌ام؛           هرچه گفتم غم برو، غم از دلم بیرون نرفت

ازهمان روزی که با ذکر تو دم درسینه رفت           چونکه یا معصومه گفتم بازدم بیرون نـرفت

چون دلم راهی مشهد گشت بر گرد ضـریح           هم از این مجموعه بیرون رفت هم بیرون نرفت

درحقیقت این خودش اوج کریمه بودن است           مجرم از صحن تو حتی متهم بیــرون نرفت

ای دل اندر صحن هایش از پریشانی منال           مُحْرِم از حد حریمش یک قـدم بیرون نرفت

دست پُر گرچه نیامد هیچ کس اینجا، ولی           دست خالی هم کسی ازاین حرم بیرون نرفت

از حرم که هیچ، حتی شک ندارم زائرت؛           دست خالی از خیابان اِرَم بـیرون نرفت

تا که دل را آه سیـنه راهی قــم می کند            با نگاهی برضریحت دست و پا گم می کند

آه چون از دل برآیـد کـار آتش می کند            بی محابا رخنه ایی در جان هیزم می کند

آن ضریحی که بود گرم طوافش جبرییل            حضرت حق قبلۀ حاجات مردم می کند

هرکه دارد عقده در دل یاد قبری گمشده            هر سه شنبه در حریمت نذر گندم می کند

با سلامی نم نم اشک از دو دیده میچکد            کاسه ی خالی ما لبریز از خـم می کند

نیمه شبها در حرم تا صحن گردی می کنم            ناگهان دل یــاد قبله گـاه هـفـتـم می کند

لفظ خـواهـر گوییا مأنـوس گشته با بلا            خون زینب در رگان تو تلاطم می کند

کس ندیده تا به حالا خواهری گیسو پریش            جستجوی یار زیر نیــزه و سم می کند

با وجودی که حدود مقتلش را دیده بود            بازهم جـسـم عزیز مادرش گم می کند

ما گـدایان قــم و شهر خــراسان هستیم            عاشق و دربه در و بی سر وسامان هستیم

خــاک زیــر قـــدم ذریــۀ زهـــرائــیــم            نسل در نسل همه نایب سلمان هسـتـیم

نــوکــر حـلـقه به گوشیم همه می دانند            خاکبـوسـان دَرِ بیت کــریـمـان هـسـتیم

سائل طایفه ی حضرت کـاظم شده ایم            فاطمه کرده نظر، شیعه ایــران هستیم

عاقبت، عـاقبت ما بشود خـتمِ به خـیـر           حاجیان حــرم خــواهــر سلطان هستیم

کـفـتــر مـشـهـد و قــم شد دل آوارۀ ما

زینب ضــامن آهـوسـت همه کــارۀ ما

ما گـدایــان تو هـسـتـیـم سعـادت داریم            از کرامات تو بانوست که قیمت داریم

کرمت کاسه ی ما را نگــذارد خـالــی            بده در راه خـدا باز، که حـاجت داریم

ما گنه کــار، گـنه کار، گـنـه کار، اما            روز محشر ز تو امّیــد شفـاعت داریم

بین این طایفـۀ آیــنــه ها بعــد حـسـیـن            جور دیگر به رضای تو ارادت داریم

هر که دارد به جهان عادتی و اخلاقی            ما به بوسیـدن درگــاه تو عادت داریم

دلِ وابـسـتـه به تـو خــانـه امّـیــد شود

خــادم خاص تو هم مرجــع تقلید شود

آمدی شد همه قــم یـاور تو، شکر خدا            خاکی و پاره نشد معجر تو، شکر خدا

آمـد اشــک تو ز دوری بـــرادر امـــا            کس نخندید به چـشم تر تو، شکـر خدا

مردم قــم همه خــوبـنـد نـریـزند ز بام            آتش و سنگ به روی سر تو، شکر خدا

به سری نیست درین شهر ولایی؛ فکرِ            غارت زیور و انگـشتـر تو، شکر خدا

آمدی و کسی از مَرد و زن شهر نداشت            قصد توهین به تو و دلبر تو، شکر خدا

غصۀ زینب کبری و چهل روز عذاب            بین این شهـر نیامد سر تو، شکر خدا

زینب و کوفه و اشرار امان از این غم

زینب و تشت و سر یار امان از این غم

ای کــوثــرِ کــوثـــر محــمّــد            ای دخــتــرِ دخــتــر مـحــمّــد

معصومـۀ دودمــان عـصمت            روح ادب و روان عـصـمـت

سر تا قــدمت هــمــه مـعـانی            مـانـنـد کــتــاب آســـمـــانـــی

پــاکــی ز تـو اعـتــبــار دارد            عـصمت به تو افـتـخــار دارد

قــم مکّـه تو مسجدالحــرامش            خورشید، ستاره ای به بـامش

مهــر تو به حشر دست آویــز            فیضیه، ز فیض توست لبـریز

ای مـصـحـف دامــن ائـــمّـــه            ای پــاره ای از تــن ائـــمّـــه

یک نـخـلـه ز هفت قـلّـۀ طور            یک فاطمه از دو فاطمه نــور

صحـن تو پـنــاه خلـق عــالــم            ایــوان طـلات قــلـب مــریــم

مهر تو به سینه داغ خـورشید            شمع حرمت چـراغ خــورشید

روی تو گُـل بهارِ زهــراست            قبر تو همان مـزار زهـراست

مهرتو چو جان درون سینه است            زوّار تو زائــر مــدیــنـه ست

جـــود و کـــرم ائـــمّــه داری            جــا در حــــرم ائــمّــه داری

ای زیــــنــــب دوّم ولایـــــت            ثـارالـلّـهـیــان هــمــه فــدایت

ای آل رســـول را کــریــمـــه            معـصــومـه، محـدثـه، عـلیمه

ایـران حــرم مـطـهّــر توست            مــرهون تو و بــرادر توست

چون باب تو بود طفل نــوزاد            صــادق ز ولادتـت خـبــر داد

پیش از شب دل فــروز میلاد            از آمــدنـت به قــم خــبــر داد

بر زائرت ای فــرشته حاجب            در حـشــر بود بهـشت واجب

ذکر تو چــراغ مـحـفل ماست            قـبــر تـو مــدیـنـۀ دل مــاست

یک کـعـبــه بــود به دیــدۀ ما            قـبـر تو و زینـبـیـن و زهــرا

قــم شــد حـرم مــحــمّـد و آل            کردی تو در آن نـزول اجلال

بر دوش خود آن فقیه کــامــل            می برد تو را زمــام مـحـمـل

در نزد تو ای بــزرگ بــانــو            پــیــران خـــرد زدنــد زانـــو

بـسـتــنـد همه؛ لب از تـکــلّــم            کـردنـد به محـضـرت تـعـلّــم

افـسـوس که بعد هـیـفـده شب            جــانت ز الــم رسیــد بـر لب

تو فــاطـمـه، شهر قــم مـدیـنه            داغت شــرری درون سـیـنــه

در سوگ تو چـشـم مـردم قـم            بر دامن خــاک ریخت انـجـم

هر گــام هــزار بــار مُـردنـد            تـابــوت تو را به دوش بـردند

هرچند که شد مکان به خاکت            شب دفن نگـشت جـسـم پاکت

شد بسته دو چشــم اشکـبارت            سـیــلــی نــزدنـد بر عــذارت

پـوشیده ز خــاک شد روی تو            دیگــر نـشـکست پـهـلــوی تو

بگذار کنم به چـشـم خــون بار            این بیت از آن قصیــده تکرار

آن قــبــر که در مـدینه شد گم            پـیــدا شده در مــدیــنه ی قــم

برای بار غـمـت ســوگــوار باید شد           تمام عمر از این غصه زار باید شد

برای خضرشدن در کنار صحن تو با           غــلام و نــوکـر تو همجوار باید شد

نـوشتــه اند بــرای زیــارت زهــرا            به سوی مــرقد تو رهسپـار باید شد

برای مثل سلیـمان شدن فـقط بی بی           به روی فرش حریمت سوار باید شد

برای اینکه امـامِ رضـا مــرا بخــرد           ز داغ روضه ات ابــر بهار باید شد

ندیــدی آخــر کاری بــرادر خود را           از این مصیبت تو غصه دار باید شد

نوشته اند: کریمه، به مصحف نامت

به شوق دانه رسیـدم دوباره بربامت

تــو آمـدی و هـمه آمــدنــد دیــدن تو           بهار شــد همه جـا با تب رسیـدن تو

شبیه خیمه و گـودال کــربلا که نبود           کــریـمـه، پشت امام رضا دویـدن تو

اگرچه از نفس افتادی و شدی پــرپر           ولی نبود چو زینب نـفـس بریـدن تو

تو آمدی و در این شهر دلـسـپرده کسی            به تــازیــانه نیـامد بــرای چـیـدن تو

تو را نبــرد کسی بـر دهــانۀ بــازار           فـقط فــراق شــده علت خـمـیــدن تو

عنان ناقۀ تو دست محــرمـان بود و            نـیــامـدنـد بــرای اســیــر دیـــدن تو

ولی ز سـیـنـۀ زینب زبانه بالا رفت

به هرکجا که رسید تازیانه بالا رفت

سه ساله دخترکی زیر دست و پا افتاد            به روی گونۀ این تک ستاره جا افتاد

هزار مرتبه جــای همه کتک زدنش            هــزار مرتبه از نــاقــه بی هوا افتاد

به تازیانه کتک خورد و پاشد از جایش            ولی دو مرتبه با ضربه های پا افتاد

زمین که خورد سه ساله کنار او عمه            به یــاد صـحـنـۀ گــودال کربلا افتاد

کنار دیدۀ در خون نشسته اش صد بار            سر عموی رشیدش ز نـیزه ها افتاد

شبی که گم شد و آن زجر رفت دنبالش            به روی ناقه روان بود و بی صدا افتاد

ولی به عمه پر از بوی فاطمه برگشت

به سوی قافله زخمی تراز همه برگشت

ای غــبار آستــانــت، آبـروی اهــل قــم           داده زینت خاک زوارت بـه روی اهل قم

وصف تو محفل به محفل، گفتگوی اهـل قم           روز و شب چشم عنایاتت به سوی اهل قم

آفتاب و ماه، تا در چرخِ گیتی‌ پــرور است

سایۀ گلدسته‌هایت بر سرِ این‌ کشور است

دخت موسایی و صد موسی مقیمِ طور توست           وسعت ملک خدا،غرق شعاع نور توست

عصمت و تقوی و پاکی و شرف، منشور توست           قم اگر گردیده مشهور جهان، مشهور توست

نه فقط «موسی‌بن‌جعفر» را سرورِ سینه‌ای

چـارده معصـوم را سـر تـا قدم آیینه‌ ای

نخل موسـای ولایت، بـر نـدارد مثل تو           بعـد زینب فاطمـه، کوثـر ندارد مثل تو

هفتمین بحر شرف، گوهر ندارد مثل تو           حجت هشتم، رضا، خواهر ندارد مثل تو

چارده خورشیدِ خورشید آفرین را کوکبی

بر سـر دست پدر،هم فاطمه، هم زینبی

ای به جان و پیکر پاکت، سلام فــاطمه           بضعه ی پـیـغـمـبـر اکـرم، تمــام فاطمه

از دهـانت ریــخــتــه دُرِّ کـلامِ فــاطـمه           بر تو چون زهرا برازنده است، نامِ فاطمه

گـفـتـگــویت یــاد از «امّ ابیهـا» می‌کند

تا رضا روی تو بیند، یاد زهــرا می‌کند

خاک قم بالد که دارد نقشِ جــای پای تو           وحیِ مُنزَل جوشد از گفتارِ روح افزای تو

می‌بـرد دل از امـامـان هُـدا، سیـمای تـو           تـا صـف محشـر ســلام‌ ا... بـر آبای تو

گر جهان بار دگر «موسی‌ بن‌ جعفر» آورد

می‌توان چون حضرت معصومه،دختر آورد

روی تو روی بهشت و خوی توخوی بهشت           نی عجب کز سینه‌ ات بوی پدر،بوی بهشت

قم شـده بـا مقـدم نـورانیَت، کوی بهشت           محو شد از ذهن اهل قم، هیاهوی بهشت

تا به سوی قم تو را طیّ سفر، آغاز شد

یک در جنّت به خلق، از جانب قم، باز شد

شعلـۀ داغ پـدر بـر سیـنـه می‌ زد آذرت           بود از هجر رضا سوز دل و چشم ترت

حیف در سنّ جوانـی مثل زهرا مادرت           بعد هفده روز پر زد مرغ روح از پیکرت

کس نداند آتش داغت به اهل قم چه کرد

با دل زار رضا آن حجت هشتم،چه کرد

اهل قم کز مکتبت علم حـدیث آمـوخـتند           پای تا سر در عزایت چون شرار افروختند

دیده بر تابوت تو از چار جانب دوخـتند           روز تشییعت به یاد دفـن زهــرا سوختند

پیکر پاک تو را روز از زمین برداشتند

جسم زهرا را دل شب در لحد بگذاشتند

تربت پـاک تـو را مـادر زیـارت می‌کند           هم رسول ‌الله، هم حـیدر زیارت می‌ کند

هم رضا،هم موسی‌ جعفر زیارت میکند           هر امـام و هـر پیـام‌ آور زیارت می ‌کند

بارگاه قدس تو، برتر ز عرش کبریاست

تا خدا دارد خدایی کعـبۀ دل ‌های ماست

ای مزارت کعبۀ دل،تربتت، بیت‌ الحرام           تا تو را، یا فاطمه!، در شهر قم باشد مقام

ازخراسان می‌دهد هرصبح،خورشیدت سلام           گویـی از قبر رضـا، بـر اهل قم آید پیام:

هرکه چون میثم به خاک این حرم صورت به هشت

روز محشـر می‌شـود واجـب برای او بهشت

آنقدر رفت که در ثـانیه ها هم گـم شد            بعد آنسوی زمان پنجره ای در قم شد

و همیـن زائــره سبـز زیـارتـگـاهـش            در پـرواز به سمت حــرم هـشـتـم شد

گـوشـۀ چـادر او روی سـر قــم افـتاد            کآفتاب آمد و تاریکی شیطان گــم شد

خاک قم عطر گل یاس گرفت و آنگاه            قــم مـدیـنـه شد و او فــاطـمه دوم شد

یازده  کعبه به همسایگی اش آمده اند            یــازده مـرتـبه اینجا حــرم مـردم شد

جمع بودند در اینجا هـمـگـی تا اینکه           جمکران آمد و همسایـۀ این خـانم شد

ز عرش، فاطمه تا که، دمِ حسن جان داد          دوباره اشک من آمد کمی به من جان داد

بـرای غــربـت آقــای ســـامـــرا بــایــد          هـزار دفـعـه شکـست و مرتـباً جـان داد

میان حـجـره جـوانـی ز درد می لـرزیـد          جـوان موی سپـیـدِ غـم و محـن جان داد

دوباره یک حسن از داغ کوچه ها دق کرد          جوانی اش همه شد صرف سوختن جان داد

ز بس که آه کشید و به روضه دم بگرفت          که "جای فاطمه من را بیا بزن" جان داد

امــام پــاره گـریـبـان روضـه ها پـر زد          امـام گـریـه کـن شـاه بـی کـفـن جان داد

دوبـاره با لب تـشنه ز کـربـلا می خواند          شبـیه جـدّ خودش دور از وطن جان داد

دوباره حجرۀ او گوشه ای شد از گودال          حسین شد، وسط دست و پا زدن جان داد

 پخش سبک

سُرورِ دل عیان بُوَد به شور و شوق دلبری           مبارک است ولادت مـولا امامِ عـسکری

تویی امامِ انس و جان یا مولا           نــور زمیـن و آسمان یا مولا

بابای صاحب الزّمان یا مولا

یوسف زهرا یامولا؛ یوسف زهرا یامولا؛ یوسف زهرا یامولا؛ مولا مولا یامولا

************************************************

تو آمدی دهی به ما درس شرافت و وفا           تا که شـویم پـیـروِ تو برای ما نـمـا دعا

آمدنت مـژده به پیروان است           که موسم رحمت بی کران است

ولادت امــامِ عـاشـقـان است

یوسف زهرا یامولا؛ یوسف زهرا یامولا؛ یوسف زهرا یامولا؛ مولا مولا یامولا

************************************************

جـلـوۀ مـرتـضـایـیَت تـجــلّـی سـیـنـجـلـی           معتکف حـریـم تو شویم به ذکـر یا عـلی

به لطف و یاری خـدا یا مولا           رَویم به قـلب مبـتـلا یا مـولا

از سـامـرا به کـربلا یا مولا

یوسف زهرا یامولا؛ یوسف زهرا یامولا؛ یوسف زهرا یامولا؛ مولا مولا یامولا

دسـت زمـانـه بـار دگـر اشـتـبـاه كـرد            زهـری، بـهـار زنـدگی ام را تباه كرد

در تار و پود پیكر من رخنه كرده بود            تا مغز استخوان، همه جا طی راه كرد

آتـش كــشــیــد بــاغ امـــیــد دل مــرا            با خنده، شعله های خودش را نگاه كرد

مثل كـسوف روز دهم، سوز تشنـگـی            خـورشید پُـر تـلألـو رویـم، سیاه كرد

حـال و هـوای مـلـتـهـب حـجــرۀ مـرا            هـمرنـگ سرخی شفـق قـتـلـگـاه كرد